Nie brak mi niczego

Nie brak mi niczego. - Ps 23, 1

Śpiewacie je tak równie radośnie jak psalmista?

Ja nie zawsze. Nie mam w naturalnym wyposażeniu tej skłonności. (Ale może nikt z nas jej nie ma?) Zatem nie zawsze z łatwością wypowiadam te słowa. Mam też zwykle mocne argumenty przeciwko temu optymistycznemu podejściu. Chociaż staram się być zapobiegliwą i roztropną panią domu, zwykle czegoś w nim brakuje. Masła, rodzynek albo aromatu wanilinowego, gdy nachodzi mnie ochota na pieczenie ciasteczek. Mnie też brakuje niejednego do tej pełni szczęścia, którą gdzieś sobie namalowałam w marzeniach. A to lepszej pogody, a to firanek w oknie. Brakuje czegoś naprawdę albo czegoś tylko trochę lepszego, bo to, co jest, wydaje się za małe, za ciasne, niedostosowane do potrzeb, po prostu niewystarczające. Jest, a jakby tego nie było. Jest, ale w ogólnym rozrachunku wcale się nie liczy. Jest, ale ja tego nie widzę.

Wiem, wiem, że to błąd w myśleniu, że to zawężone spojrzenie, ale czy tak czasami nie jest najłatwiej? Widzieć to, czego nie mam, zamiast tego, co mam.

Nie widzę!

Gdy zaczynam zgłębiać psalm 23, coraz bardziej widzę, jak wielu rzeczy nie widzę. I przypomina mi się mój dwulatek rano niosący mi swoim żwawym krokiem moje cudowne szkiełka, mówiąc przy tym słodko „mama, okurary”. Tak, czasem potrzebne są mi po prostu okulary, żeby widzieć. Ale czasem jak pan Hilary szukam tych okularów gorączkowo, robiąc raban, przyzywając pomocy, nie widząc, że ja je naprawdę mam. Wystarczy spojrzeć przed siebie. Wystarczy patrzeć. A właściwie chcieć patrzeć. Na to, co mam z wdzięczności, ale i na to, czego nie mam - z uśmiechem. Naprawdę nie potrzeba zbyt wiele ponad to, co mam. Właściwie nic więcej nie potrzeba. Nawet jakichś specjalnych szkieł.

Wdzięczność nie jest przecież skomplikowana.

Chyba wszyscy nosimy nasze braki. Czasem są cięższe niż to, co w nas pełne. Słyszałam niejedną historię o doświadczaniu braków. Tak mocnych, że skupiających na sobie całą uwagę. Tych braków – pustki, która ciągle o sobie przypomina. Nasze życie to pasmo braków. Tym większe im wznioślejsze namalowane gdzieś ideały, czasem przekalkowane przez cudnie nierzeczywiste zdjęcia z Instagrama (bo już chyba nie z gazet... ;-) Czasem definiujemy się nawet przez braki. Mogłaby powstać swoista litania. Możemy ją nazwać nawet litanią marzeń.

Brak poczucia bezpieczeństwa, brak wspaniałych wspomnień z dzieciństwa, brak poczucia własnej wartości, brak rodziny, brak przyjaciółki od serca, brak dzieci, brak pewności siebie, brak zdrowia, brak ukochanego mężczyzny, brak satysfakcjonującej pracy, brak czasu, brak cierpliwości, brak urody, brak talentu, brak wiary.

Ale braki są dobre, właściwie mogą być dobre, bo można odkryć, że tak można żyć. Że można żyć niepełnym. Że niewiele potrzeba. Że minimalizm to nie tylko mniej ubrań, mniej kuchennych gadżetów czy eko środki czyszczące. To także minimalizm innego rodzaju, który niesie wielkie bogactwo, wielki pokój.

Bo tak na marginesie, to zwykle udaje mi się upiec coś bez aromatu wanilinowego. Dodaję wtedy ten migdałowy albo pomijam jeden składnik. Albo zmieniam. Zamiast masła dodaję olej. Albo szukam innego przepisu. Albo zadowalam się uchowaną jeszcze czekoladą.

Braki mogą być twórcze. Mogą nas rozwijać. Mogą nam dawać więcej niż wydają się w pierwszym wejrzeniu odbierać.

Mogą dać nam wszystko,

czyli Boga samego.

Nie brak mi niczego,

bo On jest moim pasterzem

prowadzi mnie po łąkach,

prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć.

Orzeźwia moją duszę.

A Ty za jakie braki możesz dziękować?

Które Twoje braki mogą być twórcze?

Czy potrafisz dziś śpiewać słowa psalmu całym sercem: niczego mi nie braknie?

Bo przecież On wie, czego nam trzeba.

Katarzyna Marcinkowska

***

A jeśli szukasz jakiegoś przypomnienia o tym, że naprawdę masz wszystko, to... zerknij na koszulki wołające, że jestem obficie uBOGAcONA!

***

A może chcesz śpiewać też inne psalmy? :-) Inspiracją mogą być psalmowe naklejki.