Zakochana

Jeśli wiesz, co znaczy być zakochaną, to wiesz też, jak w jednej chwili może zmienić się niemal całkowicie rytm bicia serca. Jakby to był zegarek, który można nastawić jednym, umiejętnym ruchem, delikatnym, ale precyzyjnym. Z dnia na dzień stajesz się inna. Coś się stało? Czemu uśmiechasz się do samej siebie? Czemu podskakujesz i podrygujesz, idąc samotnie ulicą i nie zważając na to, co pomyślą inni. A pomyślą. Żeś jeszcze nie zakosztowała życia, żeś się bajek naoglądała i uwierzyła w „i żyli długo i szczęśliwie”, że on się jeszcze do końca nie przedstawił, że jeszcze zobaczysz, zasmakujesz…, i że tak naprawdę to bardzo za tym tęsknią.

Miłości nie można ukryć, bo ona przemienia. Potrafi całkowicie zmienić spojrzenie na sprawy błahe i poważne, potrafi wyostrzyć pragnienia i wypełnić tęsknoty, nastraja na nowo. Zaczynasz tańczyć do innej muzyki. I choćbyś nie wiadomo jak starała się, długo nie schowasz tej radości, tego oczarowania, tej siebie odmienionej, tego drżenia głosu, gdy wymawiasz jego imię i rumieńców, kiedy spotykasz go przez przypadek (i przypominając sobie, że właśnie rozczochrana idziesz tylko po bułki do piekarni, nie wiesz, czy rzucić się mu na szyję, czy się schować - sprawdzony dylemat). Łatwiej niekiedy ukryć wczesne ciążowe błogosławieństwo niż wczesną miłość.

Nawrócenie i spotkanie Jezusa jest bliskie temu zakochaniu. Nie umiesz być taka jak wcześniej, jesteś odmieniona, przemieniona, zwrócona w inną stronę, na-wrócona, za-kochana. I też słyszysz: coś się zmieniło w tobie, dlaczego tyle w tobie radości, tyle pokoju? Ale nawet nie trzeba długo czekać na odpowiedź. Opowiadasz jak zakochana o swoim wybranku, zafascynowana jego pięknem i ogarnięta tą przedziwną miłością i oczekiwaniem na każde kolejne spotkanie. Nie możesz tego zatrzymać dla siebie. Nawet jeśli byś chciała, nie możesz.

Samarytanka stała się pierwszą apostołką wśród „swoich”. Po spotkaniu z Jezusem pobiegła do miasta i głosiła im Dobrą Nowinę, mówiła o tym, czego On dokonał w jej sercu. Nie zmyślała, nie ubierała w poezję, nie wkładała w schematy pojęciowe. Mówiła o sobie. I o tej miłości. Pobiegła i świadczyła.  „Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety świadczącej” (J 4, 39).

Jakże trafnie o Samarytance pisze Liz C. Higgs (w swoich Niegrzecznych dziewczynkach): „Kobieta przy studni nie czekała, aż drzwi się otworzą, sama otworzyła je kopniakiem. <<Pójdźcie, zobaczcie…>> Dlaczego mężczyźni z tej miejscowości posłuchali jej, kobiety o podejrzanej reputacji? Proste: Ona widziała Chrystusa. A teraz ludzie w Sychar widzieli Chrystusa w niej. Zmienione życie zawsze przyciąga ludzi. Wyszli z miasta i szli do Niego (J 4, 30)”.

W tę Dobrą Nowinę uwierzyła też Lidia, opisana w Dziejach Apostolskich (Dz 16, 11-15). Zapragnęła od razu bliskości, przyjęła chrzest, a potem zapraszała, a może nawet po kobiecemu, nieco natrętnie, uporczywie, zaciągnęła apostołów do swojego domu, by móc ich ugościć, by mieć swój udział w ich dziele, by nasycać się historią Zbawienia, by nabierać sił i w swoim domu stworzyć miejsce dla tych, którzy uwierzą.

Ale pierwsze zauroczenie ewoluuje, przemienia się, dojrzewa. Staje się Miłością i z przepełnionego uczuciami zachwytu ma stać się wyborem, postawą, obraniem kierunku już na amen. A w Miłości przychodzą i trudy, i wątpliwości, i smutki, i świadomość, że ta pierwsza fascynacja nie wystarcza, by nieść miłość przez całe życie. Że raz dokonany wybór trzeba ponawiać każdego dnia. W każdej godzinie, niekiedy nawet minucie. Brzmi znajomo?

Lubię wracać do początków mojej i Mariuszowej miłości, do tej fascynacji i przekonania, że miłość jest bajkowa. Do znudzenia oglądałam Zaczarowaną i razem z Giselle dziwiłam się zdziwieniu, że można brać ślub w drugim dniu znajomości. Lubię też wracać do tego miejsca, w którym sam Bóg mnie w sobie rozkochał, kiedy to można było naprawdę w sandałach i bez obciążenia jakąkolwiek walizką - iść i głosić. Całą sobą. Z poczuciem, że ta Miłość wystarcza.

Zakochani są jak neofici. Nawróceni, wpatrzeni, pełni zapału i ideałów. Marzą o miłości i już im się wydaje, że ją chwycili w dłonie, że mają ją w garści, pod kontrolą. Nieco bardziej doświadczeni w miłości i w przygodzie z Bogiem widzą trochę więcej - znają smak wątpliwości rozdarcia, wiedzą czym jest droga przez pustynię i czym jest susza, czym są ciche dni i gwałtowne, burzliwe kłótnie, po których nie od razu i nie zawsze pojawia się tęcza, czym jest klęczenie na kolanach z prośbą o wybaczenie przed małżonkiem i przed Bogiem. I jeśli się uprą, ugrzęzną w tej „rzeczywistości”, spojrzą z ukosa, nawet z wyższością wtajemniczonych na nowozakochanych i nowonawróconych. Wiedzą ocierając się o błąd wnioskowania, że młodym dopiero oczy otworzą się i zobaczą, że są bezradni. W głębi serca jednak zazdroszczą im i plują sobie w brodę, że zwątpili w Obietnicę, że za mało głosili, za cicho wołali, za bardzo się ukrywali, za mało się zakochali, że przeciążyli się światową nowomową na temat spraw ważniejszych niż wiara, świadectwo i budowanie rodziny. Że dali się zwieść zdaniom na temat: czas to pieniądz, coś mi się należy, niech robią to inni, ja przyjdę na gotowe.

Ale to spojrzenie na zakochanych neofitów może też napomnieć: idź i głoś. Idź i walcz. Idź i kochaj. Bo każdy dzień jest dobry, żeby zakochać się na nowo. W Jezusie. I we własnym mężu.

Zakochani są świadectwem Tej Miłości, która przemienia.

Katarzyna Marcinkowska